Gaspare Diziani (1689-1767), toegeschreven aan

Gaspare Diziani werd geboren in Belluno. Hier kreeg hij zijn eerste training. Vervolgens verhuisde hij naar Venetië naar het atelier van Gregorio Lazzarini en later naar dat van Sebastiano Ricci, wiens invloed erg sterk was. Zijn carrière overlapt met die van Tiepolo die zeven jaar ouder was. In de jaren 1710-1720 schilderde hij voor de kerk in Belluno acht schilderijen, en voor kerken in Venetië enkele fresco's en een groter schilderij. De snelheid en technische zekerheid van Diziani zijn duidelijk te zien aan de olieverfschetsen die als voorstudie dienden en waarin in snelle en levendige bewegingen de kleuren zijn opgezet. Hij werkte ook als decoratieschilder voor theater en opera, eerst in Venetië en later in Dresden en München. Zowel Tiepolo als Diziani waren productief, hoewel de opdrachten van Diziani, vooral de vroege, meer bestemd waren voor de slaapkamer of als kleine salondecoratie terwijl Tiepolo plafonddecoraties maakte. Zijn leerlingen waren onder meer Pietro Edwards en Jacopo Marieschi (1711-1794). Zijn zoon, Antonio Diziani, schilderde zowel de binnen- als buitenkant van Venetië. Hij stierf in Venetië.

Het oordeel van Paris een beroemd verhaal uit de Griekse mythologie dat zeer geliefd was bij kunstenaars.  Het is een verhaal van Homerus dat de directe aanleiding vormt tot de Trojaanse Oorlog: Op een gegeven moment vieren de verzamelde goden de bruiloft van Peleus en Thetis. De enige niet uitgenodigde godin Eris (de Tweedracht) werpt tussen de aanwezigen een gouden appel met het opschrift ‘voor de schoonste’. Ter beslechting van de daaropvolgende twist tussen Hera, Athena en Aphrodite vragen de goden Hermes om Paris te halen opdat deze als scheidsrechter kan optreden. Elke godin stelt Paris een beloning in het vooruitzicht als zijn keuze op háár valt: Hera belooft hem macht, Athena militaire roem, en Aphrodite zegt toe hem te helpen de mooiste vrouw ter wereld tot de zijne te maken. Paris wijst dan Aphrodite aan als de schoonste.

Links op het schilderij zien we Paris zitten met de appel in zijn hand, achter hem staat Hermes met zijn caduceus in de hand. Rechts staan de godinnen. Athena met helm staat achteraan, Aphrodite grijpt de appel en Hera zit op de voorgrond. In de schilderkunst is het oordeel van Paris vanaf de 16de eeuw een van de meest geliefde motieven, en het is duizenden malen geschilderd. Het kan dan gaan om een huldeblijk aan een vrouw, bijvoorbeeld bij een huwelijk. Of het kan uitdrukking zijn van de aangegeven moraal, of slechts een goede aanleiding voor het schilderen van drie naakten in verschillende houdingen. In de Italiaanse renaissance is een invloedrijke afbeelding die in een gravure van Raimondi ca. 1512 naar een verloren gegaan schilderij van Rafaël. Ook Diziani heeft naar deze prent gekeken om het beroemde verhaal te verbeelden. Dit schilderij van Diziani is zeer vlot geschilderd. Het kan een schets zijn voor een nog onbekend of verloren gegaan groter werk.  Het is echter niet uitgesloten dat dit kleurrijke werk in zijn fraaie lijst altijd als een zelfstandig schilderij bij een opdrachtgever heeft gehangen.