Dit schilderij toont ons het beslissende moment dat de directe aanleiding vormt voor de Trojaanse oorlog. We zien een scène die zich afspeelt op de bruiloft van koning Peleus met de beeldschone nereïde Thetis. Zeus had alle goden uitgenodigd op de Olympus voor het feest, maar om onenigheid te voorkomen had hij enkel de twistzieke Eris buitengesloten van de festiviteiten. Uiteraard liet zij zich dit niet welgevallen en verstoorde het feest door een gouden bal met het opschrift ‘Voor de mooiste’ op de tafel te leggen. Hierdoor ontstond er een discussie tussen Hera, Athena en Aphrodite, die allen vonden dat de bal hen toe zou moeten komen. Zeus durfde aan de kwestie zijn handen niet te branden en stuurde het drietal naar Paris om een oordeel te vellen. Hermes legde het probleem voor aan Paris waarna hij de taak aanvaarde. Alle drie de godinnen probeerden de jonge Paris ervan te overtuigen voor haar te kiezen. Hera beloofde hem, als godin van de macht, de grootste rijkdommen en de heerschappij over heel Azië. Athena, als godin van de wijsheid, beloofde hem de grootste krijgsroem en het vermogen van de diepste wijsheid. Godin van de liefde Aphrodite probeerde hem te paaien door hem te roemen als schoonste man van heel Frygië. Uiteraard was enkel de schoonste man ook de mooiste vrouw waardig, en dus beloofde ze hem de liefde en verovering van Helena, de mooiste vrouw op aarde, en tevens de vrouw van de Spartaanse koning Menelaos. Dit overtuigde Paris, waarna hij de gouden bal aan Aphrodite gaf, Athena en Hera in verbittering achterlatend.
Toen Paris hierna naar Sparta trok hield hij Aphrodite aan haar belofte waarna zij ervoor zorgde dat Helena op slag verliefd werd op Paris en haar man verliet voor de Trojaanse prins. Toen Menelaos hoorde wat er gebeurd was barstte hij in woede uit en vertrok met hulp van zijn broer Agamemnon met 1000 schepen naar Troje om zijn vrouw terug te halen. Dit betekende het begin van de Trojaanse oorlog.
Alessandro Rosi was een Italiaanse kunstenaar, werkzaam tijdens de barokperiode. Hij volgde zijn opleiding in de ateliers van Jacopo Vignali en Cesare Dandini. Het lijkt erop dat hij een studiereis naar Rome maakte, waar hij het werk van Simon Vouet en Giovanni Lanfranco zag. Zijn biograaf Baldinucci beschreef hem als iemand met het extravagante temperament van een kunstenaar. Rosi genoot de bescherming van enkele van de belangrijkste Florentijnse families van die tijd, zoals de families Corsini of Rinuccini, voor wie hij grote decoratieve projecten uitvoerde. Hij maakte ook een serie van tien ontwerpen voor wandtapijten in opdracht van Cosimo III de' Medici, groothertog van Toscane. Zijn belangrijkste leerling was Alessandro Gherardini. Hij stierf op zeventigjarige leeftijd nadat hij werd geraakt door een vallende zuil terwijl hij over de Via Condotta in Florence liep. Over zijn leven is verder helaas. Niet veel bekend. Zijn werk werd voorheen vaak verward met dat van andere kunstenaars, zoals Sigismondo Coccapini, en heeft de laatste jaren een herwaardering ondergaan door critici, na eeuwen van vergetelheid.
Het was voor Alessandro Rosi niet ongebruikelijk om meerdere versies van eenzelfde compositie te schilderen. Zo heeft hij het oordeel van Paris meerdere keren verbeeld, en van de hier besproken compositie bestaan meerdere versies. Zo is er een vergelijkbaar schilderij dat zich in de collectie Wildenstein te New York bevond, en dat in 2013 werd geveild bij Sotheby’s New York. Het Wildenstein-doek is zeer vergelijkbaar maar wijkt af in enkele details, zoals de plaatsing van de schelphoorn en het ontbreken van een blokfluit linksvoor. Ook de achtergrond is anders ingevuld. Een zeer gelijkende versie van dit schilderij bevindt zich in de Staatsgalerie Stuttgart. Hier zijn slechts kleine verschillen aan te wijzen, onder andere in de detaillering van de parels in de haren van Hera linksboven, en enkele takjes in de achtergrond. Opvallend aan het hier behandelde schilderij is de gedetailleerde uitwerking van de gezichten van de drie godinnen linksboven en in de luchtpartij.
Site by Artimin
