Op deze twee panneeltjes zijn schunnige grapjes verbeeld. De visser is volgens het rijmpje impotent (zijn hengel is slap) en de vrouw achter hem bespot hem daarmee. De vrouw in het interieur wordt wanhopig van de man die altijd werkt . Zij wil niet jaren wachten tot hij eindelijk in het bed komt.
In de zestiende een zeventiende eeuw waren de grappen met een sexuele strekking niet van lucht. Dat dit niet was voorbehouden aan het volk maar ook bij vooraanstaande schrijvers en dichters een rol speelt blijkt wel uit het feit dat Shakespaere, Bredero en Constantijn Huygens ze ook verwerkten in hun teksten.
Veelal verschenen de verbeeldingen in prent met een tekstje op rijm eronder. Pieter Brueghel de Oude heeft ze in de zestiende eeuw ook op kleine paneeltjes geschilderd. Pieter Brueghel de Oude was zeer bedreven in het vervaardigen van zeer originele spreukbordjes. (Twaalf daarvan worden bewaard in het museum Mayer van den Bergh in Antwerpen.) Het Rijksmuseum bezit een teljoor uit ca 1580 beschilderd door een anonieme meester waarop vrijwel hetzelfde vissersrijmpje voorkomt. (SK-A-4467).
De anoniem gebleven schilder van deze twee ontzettend zeldzame, grappige paneeltjes die voor de zeventiende eeuwer ook zonder tekst weinig aan de verbeelding overlieten, heeft zich ongetwijfeld gebaseerd op twee prenten uit een reeks met dubbelzinnige afbeeldingen.
De populariteit van deze prenten moet ongekend zijn geweest in de zeventiende eeuw. Hoewel de twee exacte voorbeelden nog niet zijn teruggevonden zijn er diverse voorbeelden van vergelijkbare prenten bekend. Verschillende prentgraveurs en uitgevers hebben deze prenten gedrukt. Niet alleen als aardig prentje aan de wand maar ook als voorbeeld voor kunstwerken werden ze gebruikt.
Een nautilusschelp met diverse voorbeelden van deze prenten is in het Rijksmuseum (BK-NM-611)
