Franse Louis XV Secrétaire en Pente, Pierre Garnier

Een elegant damesbureau met gewelfde vlakken aan alle zijden en staande op vier slanke dubbelgebogen poten. Het bureau is rondom gefineerd met violethout en gedecoreerd met parqueterie van violethout in grote gecontourneerde cartouches. Het interieur bevindt zich achter een schuingeplaatste klep en herbergt een bergvak voor documenten en drie laatjes. Het bureau is rijkelijk geornamenteerd met verguld brons met een hoge kwaliteit van ciselering.

Dergelijke schrijfmeubelen hadden een andere functie dan de veel grotere bureaus plats die men in de werkkamer aantrof. De secrétaire en pente vond men in haast ieder vertrek en was uitgerust met de basisbenodigdheden voor het schrijven van een brief, zodat men direct een brief op kon stellen in het vertrek waarin men zich bevond.
Pierre Garnier (1726/27-1806) werd geboren in Parijs en genoot zijn opleiding in de werkplaats van zijn vader François Garnier (?-1774) aan de Rue du Faubourg Saint Antoine. François Garnier was tussen 1742 en 1744 comité-lid van de Parijse gilde van menuisiers-ébénistes en behoorde tot het comité toen Pierre werd toegelaten als Maître ébéniste op de laatste dag van het jaar 1742. Hij was op dat moment niet ouder dan 15 of 16 jaar.

Pierre Garnier ontwikkelde zich tot één van de meest markante en prominente maître ébénistes in Parijs in de tweede helft van de 18e eeuw. Hoewel hij één van de bekende ébénistes is van zijn tijd, kon hij het zich niet veroorloven om zijn tijd volledig te besteden aan het maken van meubelen. Hij bekwaamde zich daarom ook in het restaureren en transformeren van oudere meubelen. Verder stond hij ook bekend als Loueur de mobilier ordinaire waarbij hij de inrichting voor een geheel huis kon samenstellen en verzorgen.
Al het bronzen beslag is gestempeld met een gekroonde C. Een edict van 1745 verplichtte bronziers om hun werken ​​te stempelen met een kenmerkende kleine letter; een C met daarboven een kroon, die aangaf dat ze belasting moeten betalen. Dit gold voor zowel objecten als voor de meubels die ermee versierd waren.

Het merk, dat slechts enkele millimeters meet, is lange tijd een vraagstuk geweest voor onderzoekers; is het de handtekening van de bronzier Caffieri, die van de fondeur Colson, of de stempel van de meubelmaker Cressent? Pas in Le Poinçon de Paris, van Henri Nocq in 1924, werd omschreven dat het gaat om een belastingteken voor bronzen objecten en onderdelen dat gebruikt werd tussen 1745 en 1749. Zoals geldt voor iedere vorm van belasting, was ook deze zeer impopulair en waren er vele rechtszaken van ambachtslieden tegen de staat, waarin het besluit aangevochten werd. Desondanks werd het edict in februari 1745 formeel en werd het van toepassing op alle oude en nieuwe werken van brons, puur koper, gietijzer, gemengd koper, gesmeed- geslepen- geslagen- geschaafd- gegraveerd- verguld-, zilver en gekleurd en zonder enige uitzondering.

Elke ambachtsman moest naar het kantoor van het stempelmerk aan de "cul-de-sac des Bourdonnais", in de wijk Halles, om daar zijn werk te laten stempelen en de royalty te betalen. Een belangrijk detail: dit speelde ten tijde van de Oostenrijkse Successieoorlog en de militaire behoeften waren dringend. In februari 1749 werd de Vrede van Aix-la-Chapelle ondertekend, waarna de "afschaffing van kleine nieuwe belastingen" volgde. Maar in de tussentijd moest het keurmerk verschijnen op al het kopermetaalwerk dat gedurende deze vier jaar werd uitgevoerd of verkocht. Het is dus ook mogelijk om het merk terug te vinden op stukken van vóór 1745 die in deze periode een nieuwe laag vergulding kregen of op de markt kwamen. Dit is bijvoorbeeld het geval met bepaalde meubelstukken van André-Charles Boulle uit de Lodewijk XIV-periode.

In het lederen schrijfblad is een gouden alliantiewapen gestempeld. Het gaat om het wapen van de familie Neufville en d’Aumont. Hierdoor bestaat het grote vermoeden dat het meubel heeft toebehoord aan het echtelijk paar Gabriel Louis François de Neufville de Villeroy en Jeanne-Louise-Constance d’Aumont, die trouwden in 1747.  

Gabriel Louis François de Neufville de Villeroy was de vijfde en laatste duc de Villeroy, duc d’Alincourt, duc de Retz, marquis de Neufville, comte de Sault, geboren 8 oktober 1731 als zoon van François Camille de Neufville de Villeroy (1700-1732) en Marie-Josèphe (of Joséphine) de Boufflers (1704-1738), hofdame van koningin Marie Leszczynska (echtgenote van koning Louis XV). Op 13 januari 1747 huwde hij met Jeanne-Louise-Constance d’Aumont (Parijs 11 februari 1731 - Versailles 1 oktober 1816), dochter van luitenant-generaal Louis Marie-Augustin d'Aumont de Rochebaron, duc d’Aumont, marquis de Villequier et de Nolay, baron de Chappes, d’Estrabonne et de Molinot, Pair de France,

premier gentilhomme de la Chambre du Roi, en van Victoire-Félicité de Durfort de Duras. De Neufville was in 1758 kapitein bij de Garde du Corps du Roi en in 1766 volgde hij zijn oom Louis op als hertog van Villeroy en tevens als gouverneur van Lyon en van de Lyonnais, Forez en Beaujolais. In datzelfde jaar kocht hij het ‘hôtel de Beauharnais’ te Parijs en daarnaast was hij eigenaar van het ‘hôtel de Villeroy’ in diezelfde stad. Hij werd in 1773 benoemd tot ridder van de ‘Ordre du Saint-Esprit’ en van de ‘Ordre de Saint-Michel’. In 1781 werd hij benoemd tot luitenant-generaal in het leger van de koning.

Op 28 april 1794, tijdens het schrikbewind van Robespierre, werd ‘de burger’ Gabriel de Neufville de Villeroy te Parijs geguillotineerd, als laatste telg van zijn geslacht. Zijn huwelijk met Jeanne d’Aumont was kinderloos. Wel had de hertog bij zijn maîtresse, Étiennette-Marie Périne Le Marquis (1737-1806) later stond zij als de maîtresse van de Duc d’Orléans, bekend als ‘Madame de Villemomble’) in 1753 een buitenechtelijke dochter verwekt, Anne-Camille, Comtesse de Vassan.

Literatuur:
Christophe Huchet de Quénetain, Pierre Garnier, Paris 2003