Franse Louis XV consoleklok

Uurwerk
Het uurwerk wordt aangedreven door een veerton en heeft een gangduur van veertien dagen. Het wordt gereguleerd door ankergang in combinatie met een slinger opgehangen aan een zijden draad. Het uurwerk heeft trek-kwartierrepetitie met twee hamers op één bel. Het uurwerk is zowel op de wijzerplaat als op het uurwerk gesigneerd.

Wijzerplaat
De wijzerplaat van verguld brons draagt 25 wit-geëmailleerde cartouches, waarvan er twaalf met blauwgeëmailleerde Romeinse cijfers voor de uren gedecoreerd zijn. In de ring hierbuiten bevinden zich minuten in zwartgeëmailleerde Arabische cijfers. De wijzers zijn van geblauwd staal. De centrale cartouche draagt de signatuur; Julien Le Roy à Paris.

Le Roy
Het geslacht Le Roy behoorde tot de meest vooraanstaande klokkenmakers en leverde over meerdere generaties steeds horlogers die tot de hoogst gewaardeerde uurwerkmakers van hun tijd behoorden. De hoogtijdagen van het geslacht Le Roy begonnen met Julien Le Roy (1686-1759), die de dynastie stichtte in Parijs. Le Roy werd door zijn tijdgenoten beschouwd als misschien wel de meest invloedrijke klokkenmakers van zijn tijd. Hij was zowel een voortreffelijk vakman als een geleerde die aan de sectie over uurwerken aan de Encyclopédie bijdroeg. Hij werd door Voltaire geprezen als de man die verantwoordelijk was voor de 18e-eeuwse superioriteit van de Franse klokkenmakerij.

Kast
De sterk ingesnoerde eiken kast is gefineerd met corne vert. Het totaal is rijkelijk uitgerust met verguld brons, en versierd met chinoiserie-elementen, zoals draken op de knieën en voor het slingervenster, en een Chinese man op de hoed.

Balthasar Lieutaud
De kast is aan de achterzijde drievuldig gestempeld; B. Lieutaud. Lieutaud is een van de belangrijkste Parijse meubelmakers uit de Louis XV periode en het vroege classicisme. Hij werd geboren in een familie van gerenommeerde meubelmakers. Hij werd meester meubelmaker in 1749 waarna hij een atelier opende aan de rue de la Pelleterie. Hij specialiseerde zich al snel in de behuizingen voor regulateur- en cartelklokken, waarbij hij zijn bronzen betrok van de beste bronsgieters zoals Charles Grimpelle, Caffieri en Jean-Charles Delafosse.

C Couronné
Een deel van de bronzen is C couronné gestempeld.

Een edict van 1745 verplichtte bronziers om hun werken ​​te stempelen met een kenmerkende kleine letter; een C met daarboven een kroon, die aangaf dat ze belasting moeten betalen. Dit gold voor zowel objecten als de meubels die ermee versierd waren.

Het merk, dat slechts enkele millimeters meet, is lange tijd een vraagstuk geweest voor onderzoekers; is het de handtekening van de bronzier Caffieri, die van de fondeur Colson, of de stempel van de meubelmaker Cressent? Pas in Le Poinçon de Paris, van Henri Nocq in 1924, werd omschreven dat het gaat om een belastingteken voor bronzen objecten en onderdelen dat gebruikt werd tussen 1745 en 1749. Zoals geldt voor iedere vorm van belasting, was ook deze zeer impopulair en waren er vele rechtszaken van ambachtslieden tegen de staat, waarin het besluit aangevochten werd.

Desondanks werd het edict in februari 1745 formeel en werd het van toepassing op alle oude en nieuwe werken van brons, puur koper, gietijzer, gemengd koper, gesmeed- geslepen- geslagen- geschaafd- gegraveerd- verguld-, zilver en gekleurd en zonder enige uitzondering.
Elke ambachtsman moest naar het kantoor van het stempelmerk aan de "cul-de-sac des Bourdonnais", in de wijk Halles, om daar zijn werk te laten stempelen en de royalty te betalen. Een belangrijk detail: dit speelde ten tijde van de Oostenrijkse Successieoorlog en de militaire behoeften waren dringend. In februari 1749 werd de Vrede van Aix-la-Chapelle ondertekend, waarna de "afschaffing van kleine nieuwe belastingen" volgde.

Maar in de tussentijd moest het keurmerk verschijnen op al het kopermetaalwerk dat gedurende deze vier jaar werd uitgevoerd of verkocht. Het is dus ook mogelijk om het merk terug te vinden op stukken van vóór 1745 die in deze periode een nieuwe laag vergulding kregen of op de markt kwamen. Dit is bijvoorbeeld het geval met bepaalde meubelstukken van André-Charles Boulle uit de Lodewijk XIV-periode.