Frans marqueterie de paille tableau; gezicht op Haarlem

Dit tableau is gemaakt in een inlegtechniek met kleine stukjes stro, die bekend is onder de term Marqueterie de paille. Het gebruikte materiaal is tarwe-, gerst- of haverstro en wordt in natuurlijke of getinte staat gebruikt. Kunstmatige kleuren worden verkregen door het strootje in een verfbad te dopen.

Het tableau toont ons een gezicht op de stad Haarlem, met op de voorgrond de bedrijvige rivier de Spaarne, en daarachter de stad. De rechter toren is duidelijk herkenbaar als de toren van de Bakenesserkerk, net links van het midden staat de Grote of Sint-Bavokerk. Onder de ingelegde voorstelling bevindt zich een inscriptie; “Vue de Haarlem du Cote du Spaar”.

De voorstelling is direct overgenomen van een gravure met dezelfde titel van Pierre François Basan naar een ontwerp van Dirck Dalens (III), daterend uit de tweede helft van de 18e eeuw.

Stro-inlegwerk werd in Europa beoefend van de 17e tot het midden van de 19e eeuw. In Frankrijk bloeide de handel in meubels en werken met inlegwerk van stro vooral in Parijs vanaf de jaren 1750 tot aan de Revolutie. In de tweede helft van de 19e eeuw raakte het stro-inlegwerk uit de mode. Het gemak waarmee het materiaal kon worden verkregen, moedigde veel amateurs aan om deze kunst te beoefenen, wat de intense beoefening ervan verklaart, zowel in de strafkolonies als binnen kloosters, en onder galeislaven. De productie van de veroordeelden is de bekendste; tijdens hun verblijf in de strafkolonie werkten sommige gevangenen met stro om hun dagelijks leven te verbeteren, terwijl de galeislaven, wanneer ze op het land werkten, soms werden ingehuurd in de werkplaatsen van de stad om stro-inlegwerk te maken. Sommigen verkochten hun werk in havens. In de kloosters was het inlegwerk van stro dat de nonnen met virtuositeit beoefenden een manier om nietsdoen te bestrijden. Deze inlegwerkwerken werden gemaakt om God te eren en het geloof in het hele land te verspreiden en vormden tevens een bron van inkomsten.

Marqueterie de paille raakte in de tweede helft van de 19e eeuw in de vergetelheid en werd pas in 1925 herontdekt door de decorateur André Groult, die het gebruikte om meubels en muren te versieren.